خطاب به هنرمند محبوبم

کتاب درباره دختری به نام دلسا است که در شب بیست و چهارمین سالگرد تولدش، نامه هایی را که در طول درمان به معشوقش رایان نوشته بود، را بازخوانی می کند و زمانی را به یاد می آورد که با یک بحران شدید عاطفی دست و پنجه نرم می کرد. او احساسات و عواطف خود را روی کاغذ می آورد تا ذهنش را از سموم گذشته پاک کند.

این نامه ها مراحل رنج، جدایی ، خاطرات، آرزوها، عواطف و درس هایی را روایت می کند که دلسا از فراق آموخته است. دلسا با سفر به داخل سعی کرد خود را بهتر بشناسد، فرزند درونش را در آغوش بگیرد، با سایه ها و عیب های او روبرو شود و برای زندگی اش معنا بسازد.

این کتاب تاکید می کند که باید با واقعیت ها، زخم ها و اضطراب های خود روبرو شویم و احساسات خود را سرکوب نکنیم، باید مسئولیت زندگی خود را بپذیریم، خودمان را دوست داشته باشیم و حقایق هستی را بپذیریم.

که هر چقدر هم که عزیزانمان با ما باشند، باز هم بین ما و دنیای اطرافمان فاصله ای ذاتی وجود دارد. یک روز ما از این کره خاکی خواهیم رفت، پس باید شبه مرگ ها را بپذیریم. قلم سرنوشت ما در دست خود ماست. بنابراین ما باید مسئولیت زندگی خود را بپذیریم و بهای انتخاب های خود را بپردازیم. ما همچنین به دنبال معنای خود در زندگی هس