Cofający się potop Noego jako czynnik wyzwalający rozprzestrzenianie się dna morskiego

Książka ta dowodzi, że prawie caly neoproterozoiczny i fanerozoiczny zapis geologiczny zostal w jakiś spos鏏 dotknięty przez Potop Noego i jego następstwa. Opisy formacji w kluczowych regionach zostaly skorelowane w porządku stratygraficznym z etapami historycznymi widocznymi w zapisie Księgi Rodzaju. Umożliwilo to opracowanie nowego biblijnego modelu historii geologicznej mlodej Ziemi, obejmującego cofanie się w鏚 i fazy wysychania w roku potopu. Niezwykle jest to, że początkowy rozpad kontynent闚 rozpocząl się w triasie i że zbieglo się to z czasem znacznego obniżenia poziomu morza i powszechnego wysychania kontynent闚. Cofająca się woda morska wprowadzona do g鏎nej części plaszcza przez strefy rozdrobnione fontannami potopu drastycznie obniżylaby temperaturę topnienia i lepkośc krzemian闚 plaszcza, co doprowadziloby do rozpadu superkontynentu i rozprzestrzeniania się dna morskiego w mezozoiku i kenozoiku.